Spis treści
Co to jest dusza ludzka?
Dusza ludzka stanowi niezwykle istotny element, który w kontekście teologii katolickiej jest pojmowany jako duchowa zasada naszego istnienia. Ona reprezentuje życie oraz całą naszą osobę, czyniąc ją najcenniejszym aspektem człowieka. W Piśmie Świętym dusza ukazuje najgłębszą istotę ludzkiego bytu, co jest kluczowe dla zrozumienia naszej tożsamości.
Zgodnie z nauczaniem Kościoła, dusza jest bezpośrednio stworzona przez Boga, a jej powstanie zachodzi ex nihilo, co podkreśla jej niematerialny charakter. Ożywiając ciało, dusza nadaje mu cechy, które czynią człowieka obrazem Boga. Teologia katolicka wyraźnie podkreśla, że dusza i ciało współtworzą jedność osoby ludzkiej.
Dzięki duszy mamy zdolność myślenia, odczuwania oraz podejmowania decyzji, co uwidacznia jej istotne miejsce w naszym codziennym życiu. W Katechizmie Kościoła Katolickiego dusza odgrywa centralną rolę, gdy mowa o istnieniu i znaczeniu człowieka w stworzonym świecie. Pełni ona nie tylko rolę formy życia, ale jest również kluczowym elementem w kwestii nieśmiertelności.
Po śmierci dusza zachowuje swoją egzystencję, a według różnych wierzeń, ukazuje nowy wymiar istnienia. W teologii znajdziemy wiele interpretacji dotyczących duszy, w których biblijne teksty wspierają jej duchową naturę oraz rolę w postrzeganiu człowieka jako obrazu Boga.
Dlaczego dusza jest uważana za byt niematerialny?
Dusza jest postrzegana jako niewidzialny byt, ze względu na swoją duchową naturę. To myśląca substancja, która daje nam możliwość:
- myślenia,
- odczuwania,
- podejmowania decyzji.
Jej wolna wola i umiejętność miłości wskazują na to, że dusza jest autonomiczna oraz świadoma. W ujęciu teologicznym, zwłaszcza w katolicyzmie, dusza traktowana jest jako zasada życia, której korzenie sięgają Boga, co podkreśla jej wyjątkowe znaczenie. Niematerialny aspekt duszy sugeruje, że jest ona niezależna od ciała, co pozwala jej na istnienie w duchowym wymiarze. Rozum oraz sumienie to kluczowe elementy, które umożliwiają nam rozróżnianie między dobrem a złem.
Święty Tomasz z Akwinu zwracał uwagę na to, że dusza, jako nieśmiertelny byt, ma istotny wpływ na naszą tożsamość oraz na to, w jaki sposób postrzegamy samych siebie. Według nauk Kościoła, dusza nadaje sens naszemu życiu i odgrywa kluczową rolę w koncepcji nieśmiertelności oraz wiecznego zbawienia. Te wszystkie aspekty pokazują, jak wielką wartość ma dusza. Jej niematerialny charakter staje się fundamentalnym źródłem naszej duchowości oraz zdolności do przeżywania emocji i refleksji.
Co oznacza nieśmiertelna dusza?
Nieśmiertelna dusza to koncepcja, która sugeruje, że nasza dusza nie umiera wraz z ciałem. W nauczaniu Kościoła katolickiego, pojęcie duszy stanowi fundament naszej wiary. Gdy dusza opuszcza nasze ciało, nie znika – zachowuje swoją świadomość oraz wolę, oczekując na zmartwychwstanie. Ta nieśmiertelność jest kluczowym aspektem naszej nadziei na życie wieczne, umożliwiając nam zjednoczenie z Bogiem.
Katechizm Kościoła Katolickiego podkreśla, że dusza ludzka to wyjątkowy byt, stworzony przez Boga, co nadaje jej istnieniu głębszy sens. Dodatkowo, katolicka tradycja bada złożoność stanu pośredniego duszy po śmierci. Pismo Święte dostarcza solidnych podstaw do zrozumienia tego zagadnienia, ukazując nieśmiertelną duszę jako zdolną do nawiązywania relacji z Stwórcą, nawet w obliczu śmierci.
Ta perspektywa na nieśmiertelność otwiera przed nami nowe horyzonty, oferując nadzieję na zbawienie oraz ostateczne zjednoczenie z Bogiem.
Jaką rolę odgrywa dusza w katechizmie?
W Katechizmie Kościoła Katolickiego dusza zajmuje kluczowe miejsce jako duchowa zasada, która odzwierciedla obraz Boga w człowieku. Uczy on, że dusza każdej osoby jest nieśmiertelna i została stworzona bezpośrednio przez Stwórcę. Po śmierci dusza oddziela się od ciała, co ukazuje jej wyjątkową naturę. Mimo tego oddzielenia, dusza wciąż trwa, czekając na zmartwychwstanie, co stanowi podstawę nadziei na życie wieczne.
Jako istota duchowa, dusza dysponuje zdolnościami do:
- myślenia,
- odczuwania,
- podejmowania decyzji.
Co z kolei wpływa na kształtowanie osobowości człowieka. Kluczowymi aspektami katolickiej teologii życia pośmiertnego są: nieśmiertelność duszy oraz jej trwanie po zgonie. Katechizm porusza również kwestie dotyczące stanu pośredniego, co dodaje kolejny wymiar do zrozumienia duszy.
Dusza ludzka urasta do rangi źródła tożsamości oraz nadziei na zbawienie. Stanowi ona most między różnymi aspektami duchowości katolickiej oraz refleksją nad relacją ludzi z Bogiem. Wiedza o duszy oferowana w Katechizmie wzbogaca naszą teologiczną perspektywę, a także ułatwia zrozumienie duchowego aspektu życia, co jest kluczowe w wychowaniu katolickim oraz podczas niedzielnych katechez. Przyczynić się to ma do pogłębienia przekonania o wartości i roli duszy, stworzonej przez Boga, w procesie zbawienia oraz w codziennym życiu wiernych.
Co mówi Katechizm Kościoła Katolickiego o duszy?
Katechizm Kościoła Katolickiego akcentuje, że dusza ludzka stanowi duchową esencję, która nadaje sens każdemu człowiekowi. Jej stworzenie miało miejsce bezpośrednio przez Boga, co sprawia, że jest ona unikalna i niezwykle ważna. Po zakończeniu życia dusza oddziela się od ciała, jednak jako nieśmiertelny byt zachowuje świadomość i oczekuje na zmartwychwstanie. To nauczanie wspiera katolicką wiarę w istnienie nieśmiertelności duszy oraz życia wiecznego, co znajdziemy w Piśmie Świętym.
Katechizm podkreśla, że ludzka dusza potrafi:
- myśleć,
- odczuwać,
- podejmować decyzje.
Te właściwości czynią ją kluczowym elementem osobowej i duchowej tożsamości człowieka. Kościół naucza, iż dusza pełni rolę mostu między ciałem a duchem, a jej obecność jest fundamentalna dla jedności osoby ludzkiej. W kontekście zbawienia dusza staje się źródłem nadziei oraz możliwością spotkania z Bogiem, co uwydatnia jej istotne znaczenie w teologicznych rozważaniach katolickich.
Jakie jest znaczenie stworzenia duszy przez Boga?
Stworzenie duszy przez Boga stanowi kluczowy element katolickiej teologii. Każda ludzka dusza jest wyjątkowym darem, powołanym do istnienia z niczego przez Stwórcę, co podkreśla jej niepowtarzalność oraz godność. Jako nieśmiertelny byt, dusza nie wynika z procesów biologicznych, co dodatkowo podnosi jej znaczenie dla ludzkości. Bóg obdarza ją pierwotnym powołaniem do życia wiecznego, co jest fundamentalnym aspektem katolickiego pojmowania zbawienia.
Dusza nie tylko animuje ciało, ale również w nim odzwierciedla obraz Boży, czyniąc każdą osobę unikalną i cenną. Jej duchowa natura dowodzi, że w człowieku kryje się coś, co wykracza poza fizyczność. Dusza pełni rolę mostu łączącego ciało z duchowością. W Katechizmie Kościoła Katolickiego stanowi centralny temat nauk o nieśmiertelności.
Zgodnie z tym nauczaniem, dusza ludzka zachowuje swoją tożsamość po śmierci, co umożliwia trwanie relacji z Bogiem oraz innymi duszami. Takie zrozumienie podkreśla duchowy wymiar człowieka, nadając sens i wartość jego istnieniu zarówno na ziemi, jak i w wieczności. O tej prawdzie przypomina także przesłanie Pisma Świętego.
Czym jest jedność ciała i duszy?
Jedność ciała i duszy stanowi fundamentalny koncept w katolickiej antropologii, ukazując głębokie powiązania między tymi dwoma aspektami naszego istnienia. Dusza, traktowana jako „forma” ciała, nadaje mu ludzką tożsamość oraz tchnie w nie życie. Ta harmonijna jedność oddziałuje na wszystkie sfery życia, od myśli przez emocje, aż po działania.
Cechy duszy, takie jak:
- zdolność do myślenia,
- odczuwania,
- podejmowania decyzji,
są nierozerwalnie związane z ciałem. Święty Tomasz z Akwinu podkreśla, że zrozumienie człowieka w pełni jest możliwe tylko poprzez dostrzeżenie tej jedności, w której dusza odgrywa kluczową rolę formującą. Zerwanie tej harmonii, które ma miejsce w chwili śmierci, uznawane jest za tragedię, jednak postrzegane jest jako stan przejściowy, do czasu zmartwychwstania.
Jak zaznacza Katechizm Kościoła Katolickiego, człowiek jako istota ludzka składa się z ciała i duszy, a ich jedność odzwierciedla obraz Boga. W kontekście życia wiecznego dusza staje się nieodłącznym elementem naszej nieśmiertelności. Warto również zauważyć, że ta jedność wpływa na nasze relacje społeczne, etykę oraz moralność. Tylko harmonijna współpraca obu wymiarów pozwala na pełny rozwój osobisty oraz prawdziwe szczęście.
Jakie są różnice między duszą a ciałem?
Dusza i ciało różnią się zarówno pod względem swoich właściwości, jak i funkcji, jakie pełnią w naszym życiu. Dusza ludzka to duchowa egzystencja, która jest niematerialna, nieśmiertelna i świadoma, co sugeruje, że jej istnienie wykracza poza sferę fizyczną. Natomiast ciało ludzkie jest materialne i podlega naturalnym prawom. Te różnice określają, jak każda z tych sfer wpływa na nasze życie.
Ciało jest narzędziem, dzięki któremu dusza może wyrażać myśli, emocje oraz podejmować decyzje, co ułatwia nam interakcję ze światem zewnętrznym. Niemniej jednak, to nie ciało definiuje naszą tożsamość; kluczową rolę odgrywa dusza, która formuje nasz umysł, sumienie i wolną wolę, stanowiąc fundament naszej osobowości.
W katolickiej teologii dusza pojmuje się jako źródło życia, nadające ciału esencję i godność. Zgodnie z tym nauczaniem, dusza stworzona przez Boga istnieje nawet po śmierci, dając tym samym nadzieję na życie wieczne. To właśnie zdolność do miłości i dążenia do dobra czyni duszę czymś wyjątkowym – cechami, które są niedostępne dla ciała.
Choć śmierć oddziela duszę od ciała, dusza pozostaje niezależna i ma potencjał do życia w wymiarze duchowym. W kontekście katolickiej antropologii, koncepcja jedności ciała i duszy jest fundamentalnym pojęciem. Ukazuje, że pełne człowieczeństwo można osiągnąć jedynie dzięki harmonijnemu rozwojowi obu tych aspektów.
Jak duchowa natura duszy wpływa na osobę ludzką?
Duchowa esencja duszy odgrywa fundamentalną rolę w kształtowaniu naszej osobowości. Jest ona źródłem samoświadomości, co z kolei ułatwia głębsze zrozumienie siebie oraz własnego miejsca w świecie. Dzięki temu możemy analizować nasze działania i wybory, co jest niezbędne do rozwoju moralnego i etycznego.
W kontekście wolnej woli, duchowa natura duszy daje nam możliwość dokonywania świadomych wyborów, które mają swoje konsekwencje dla życia osobistego i relacji międzyludzkich. Stworzeni na obraz Boga, ludzie posiadają potencjał do miłości oraz budowania głębokich więzi z innymi oraz z samym Bogiem. Ta zdolność wpływa na nasze postrzeganie dobra oraz zła.
Również sumienie, jako ważny element duszy, pełni kluczową rolę, wyznaczając moralne kierunki naszych działań i przyczyniając się do kształtowania cnót oraz wartości, którymi się kierujemy. W nauczaniu katolickim dusza uchodzi za nieśmiertelną, co sugeruje, że jej wpływ trwa również po zakończeniu ziemskiego życia, dając nam nadzieję na wieczność.
Edyta Stein oraz Jan Paweł II zwracali uwagę, że duchowa natura duszy stanowi podstawę naszej tożsamości oraz duchowego rozwoju. Wzrastanie w relacji z Bogiem prowadzi do pełniejszego wykorzystania naszego powołania do miłości i wspólnoty. Tak więc duchowa natura duszy kształtuje nie tylko naszą tożsamość, ale także wpływa na nasze działania oraz relacje ze światem dookoła nas.
Jak dusza może istnieć bez ciała?
Dusza to duchowy byt, który ma zdolność istnienia niezależnie od ciała. Uznawana jest za nieśmiertelną i nie podlega materialnym ograniczeniom. Po śmierci, według nauk Kościoła Katolickiego, dusza oddziela się od ciała i wchodzi w stan pośredni, czekając na zmartwychwstanie, kiedy to znów zjednoczy się z ciałem.
W katolickiej tradycji, kładzie się duży nacisk na to, że dusza nie tylko zachowuje świadomość, ale również swoją unikalną osobowość. Katechizm podkreśla, że dusza, stworzona przez Boga, odzwierciedla Jego obraz, a jej wartość wynika z tej niezależności, co umożliwia jej egzystencję w duchowej rzeczywistości, gdzie prawa biologiczne nie mają zastosowania. Zrozumienie tego otwiera przed nami perspektywy wieczności i daje nadzieję na zbawienie.
Osobiście, dusza odgrywa kluczową rolę w naszej tożsamości, myśleniu i działaniu. Czekanie na zmartwychwstanie nadaje sens naszemu życiu i wpływa na nasz rozwój duchowy. Kościół ukazuje nieśmiertelność duszy oraz jej dalsze życie po śmierci jako fundament dla zrozumienia relacji między ciałem a duszą, co stanowi istotę katolickiej antropologii.
Jaki wpływ ma grzech pierworodny na duszę ludzką?
Grzech pierworodny ma istotny wpływ na ludzką duszę, ograniczając jej zdolność dostrzegania i miłości do dobra. W rezultacie dusza staje się osłabiona, co sprzyja skłonnościom do grzechu oraz oddaleniu od Boga. W kontekście katolickiej teologii zauważamy, że grzech pierworodny zaburza harmonię pomiędzy duszą a ciałem, prowadząc do wewnętrznych konfliktów, które komplikują dążenie do świętości. Dusza, stworzona w pierwotnej łasce, po zranieniu tym grzechem często zbacza w poszukiwaniu satysfakcji w złych czynach.
Kościół kładzie duży nacisk na uświęcenie duszy przez Ducha Świętego, co nie tylko przywraca łączność z Bogiem, ale także umożliwia odkrycie prawdziwego powołania. W myśli Świętego Pawła i Augustyna widoczne jest, że skutki grzechu pierworodnego mogą prowadzić do duchowego potępienia, ale równocześnie rodzą nadzieję zbawienia poprzez zjednoczenie z Chrystusem.
Ostatecznie, uświęcenie duszy, dokonane dzięki Bożej łasce i sakramentom, staje się sposobem na przywrócenie pierwotnej czystości, a to zjednoczenie z Bogiem stanowi centralny element katolickiej wiary w odniesieniu do grzechu pierworodnego.
Jakie są konsekwencje dla duszy po śmierci?
Konsekwencje dla duszy po śmierci w dużej mierze zależą od jej stanu w momencie zgonu. Zgodnie z naukami Kościoła katolickiego, dusze sprawiedliwych, które umierają w stanie łaski, są przyjmowane do nieba. Tam czeka na nie wieczne życie w zjednoczeniu z Bogiem, a Pismo Święte obiecuje im radość i pokój. Z drugiej strony, dusze, które odchodzą obciążone grzechami ciężkimi i bez żalu, skazane są na piekło, gdzie doświadczają wiecznego potępienia. Istnieje też ważny stan pośredni – czyściec, gdzie dusze umierające w łasce, ale wymagające oczyszczenia, przechodzą przez proces duchowego oczyszczenia. W jego trakcie dokonują naprawy skutków swoich grzechów i przygotowują się do ostatecznego zjednoczenia z Bogiem. Katechizm Kościoła Katolickiego akcentuje, jak istotna jest jakość życia ziemskiego oraz głębia relacji z Bogiem – te aspekty mają znaczący wpływ na wieczność duszy. Dlatego też, dbałość o moralność i dążenie do świętości stają się kluczowymi elementami dla przyszłości duszy po śmierci. Pismo Święte przynosi nadzieję oraz wskazówki dotyczące zbawienia, obiecując każdemu, kto podąża drogą wiary, szansę na wieczność w Bożej obecności. Rozwój katolickiej teologii w aspekcie konsekwencji eschatologicznych podkreśla znaczenie stanu duszy zarówno w życiu doczesnym, jak i w wieczności.
Jakie nauczanie Kościoła dotyczy stanu pośredniego duszy?
Nauczanie Kościoła Katolickiego odnosi się do stanu pośredniego duszy, który trwa od chwili śmierci aż do zmartwychwstania. W tym okresie, gdy dusza jest oddzielona od ciała, oczekuje na ponowne zjednoczenie z uwielbionym ciałem w dniu ostatecznym. Katechizm podkreśla znaczenie tego etapu, ponieważ dusza przystępuje do szczegółowego sądu, który ma wpływ na jej przyszłość. W wyniku tego sądu zapadają decyzje, które mogą skierować duszę do:
- nieba,
- czyśćca,
- piekła.
Osoba, która prowadziła życie w łasce, ma szansę doświadczyć radości w niebie, natomiast gdy wymaga oczyszczenia, trafia do czyśćca, gdzie stawia czoła różnym cierpieniom. Z kolei piekło to ostateczny los dusz, które umierają w stanie grzechu ciężkiego. W kontekście katolickiej eschatologii stan pośredni odgrywa kluczową rolę w zrozumieniu zbawienia oraz relacji między duszą a Bogiem. Uczucia nadziei oraz pragnienie zjednoczenia z Stwórcą są istotnymi częścią katolickich przekonań o duszy. Te nauki odzwierciedlają tradycje Kościoła oraz zapisane w Piśmie Świętym mądrości. Wierzy się, że dusza nie znika po śmierci, a jej dalszy los jest nierozerwalnie związany z tym, jak żyła na ziemi.
Jakie nadzieje niesie Pismo Święte w kontekście duszy?
Pismo Święte oferuje nadzieję i obietnice dotyczące duszy, koncentrując się na jej nieśmiertelności oraz zmartwychwstaniu. Fundamentalnym przesłaniem chrześcijaństwa jest to, że życie nie kończy się wraz z odejściem z tego świata. Wręcz przeciwnie, wkracza w nowy wymiar istnienia. Bóg zapewnia, że każda dusza, która wierzy w Jezusa Chrystusa i kieruje się Jego naukami, otrzymuje obietnicę wiecznego życia.
W Ewangelii według św. Jana Jezus mówi: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem; kto we mnie wierzy, jeśli nawet umrze, żyć będzie” (J 11,25). To ważne przesłanie zostało wzmocnione przez nauki Świętego Pawła, który podkreśla, że śmierć jest jedynie przejściem do wieczności, gdzie dusze łączą się z Chrystusem. Pisma Święte przypominają, że życie wieczne jest darem, który jednak wymaga osobistego zaangażowania, wiary oraz dobrych uczynków.
Osoby, które postępują zgodnie z Bożymi naukami, mogą liczyć na radość, pokój oraz jedność z Bogiem w niebie. Grzech pierworodny sprawia, że dusza staje się wrażliwa na słabości, lecz Boża łaska otwiera możliwość odnowienia relacji z Nim w naszym doczesnym życiu, co z kolei prowadzi do nadziei na zbawienie. Pismo Święte nieustannie inspiruje ludzi do poszukiwania duchowej głębi, przypominając, że dusza, stworzona na obraz Boży, posiada niewyobrażalną wartość i jest zdolna do wiecznego istnienia.
Jakie są aspekty refleksji biblijnej dotyczące duszy?
Biblijne spojrzenie na duszę ujawnia jej istotną rolę w naszym życiu. Zawiera w sobie tchnienie, które Bóg ofiarował człowiekowi w Księdze Rodzaju. Teksty te podkreślają, że dusza to nie tylko synonim życia, ale również symbol wieczności. Stanowi ona bramę do zjednoczenia z Chrystusem oraz obietnicę życia wiecznego, wyrażoną w Nowym Testamencie.
W antropologii Starego Testamentu dusza jawi się jako boskie stworzenie, co nadaje jej unikalny charakter i niezależność intelektualną. Niezwykłe jest, że dusza ludzka jest nieśmiertelna; jej istnienie nie kończy się wraz z ciałem. Pismo Święte zapewnia, że ci, którzy podążają zgodnie z Bożymi przykazaniami, mogą liczyć na wieczne życie.
Kościół naucza, że człowiek to harmonijna całość ciała i duszy. Takie podejście akcentuje integralność oraz holistyczne postrzeganie zdrowia duchowego. Z tej perspektywy dusza staje się kluczowym elementem w dążeniu do pełni życia oraz formowaniu osobowości i wartości moralnych.
Zróżnicowane aspekty biblijnej refleksji nad duszą ukazują ją jako przestrzeń, w której działa Duch Święty, co prowadzi do duchowego rozwoju i realizacji powołania do miłości. Zrozumienie duchowej natury duszy odzwierciedla pragnienie wieczności oraz zjednoczenia z Bogiem – to przesłanie stanowi fundament chrześcijaństwa.
W jaki sposób dusza sprawia, że człowiek jest obrazem Boga?
Dusza ludzka sprawia, że każda osoba staje się odbiciem Boga. Co to oznacza? Przede wszystkim dzięki naszym duchowym zdolnościom, takim jak rozum czy wolna wola. Te cechy pozwalają nam odkrywać prawdę oraz podejmować moralne decyzje, które są kluczowe dla naszego duchowego stanu.
Dzięki duszy mamy możliwość dążenia do świętości, a nasz wewnętrzny głos, czyli sumienie, pozwala odróżniać dobro od zła. W kontekście katolickim nie wystarczy tylko posiadać duszę, aby być obrazem Boga. To także oznacza aktywne naśladowanie Jego ścieżek w codziennym życiu. Dusza, będąca niematerialną i nieśmiertelną istotą, łączy nas z Bogiem, co podkreśla jej ogromne znaczenie w naszym istnieniu.
Ludzkie życie odzwierciedla Boże atrybuty, zwłaszcza poprzez miłość do siebie samego oraz do innych. W ten sposób dusza staje się fundamentem naszych relacji ze Stwórcą. Duchowa esencja, jaką jest nasza dusza, ma silny wpływ na naszą tożsamość oraz moralny rozwój. Cechy takie jak rozum i wolna wola umożliwiają świadome dążenie do wartości, które są zgodne z boskim planem.
W katolickiej perspektywie dusza prowadzi nas ku zjednoczeniu z Bogiem, co stanowi główny cel naszego życia. To dzięki duszy nasze życie nabiera sensu, kierując nasze działania ku wyższej świętości i miłości. Każdy z nas w ten sposób staje się unikalnym odzwierciedleniem Boskiego obrazu.
Co to znaczy, że dusza łączy się z ciałem w chwili zmartwychwstania?
Chwila zmartwychwstania to moment, w którym dusz ponownie łączy się z ciałem w dniu Ostatecznym. Sprawiedliwe dusze, wcześniej oddzielone od swoich ciał, powrócą w nowej, chwalebnej i nieśmiertelnej formie. Jak podkreśla Katechizm Kościoła Katolickiego, zmartwychwstanie to nie tylko fizyczne odrodzenie, ale także pełne odkupienie człowieka, które dotyka zarówno jego duszy, jak i ciała.
W dniu Ostatecznym zmartwychwstałe ciało będzie wolne od wszelkich cierpień i chorób, stanowiąc spełnienie obietnicy życia wiecznego. To wydarzenie stanowi kulminację ludzkiego istnienia, otwierając drogę do Bożej chwały. Pismo Święte przynosi nadzieję na życie wieczne wszystkim wierzącym. Zmartwychwstanie ukazuje także duchowy aspekt człowieka.
Ciało nabiera nowego znaczenia – przestaje być jedynie materialnym narzędziem, staje się przestrzenią dla działania duszy, co odzwierciedla Boski obraz. Z tej perspektywy można dostrzec odnowę świata. W harmonijnej jedności duszy i ciała człowiek osiąga pełnię istnienia, stworzony na obraz i podobieństwo Boga.